Podstawowym warunkiem realizacji celów, jakie wyznaczono Książnicy Cieszyńskiej, było zapewnienie jej własnej, odpowiedniej siedziby. W tym celu już w 1993 r. wybrano jedną z najbardziej znanych cieszyńskich zabytkowych kamienic, powszechnie nazywaną „mennicą”. O jej wyborze na siedzibę biblioteki zdecydowała nie tylko dogodna lokalizacja, ale także walory zabytkowe i długa historyczna tradycja. Wzniesiona w miejscu bezpośrednio przylegającym do dawnych murów miejskich, w obszarze pierwotnej zabudowy miasta, kamienica ta stanowi jeden z najważniejszych architektonicznych zabytków Cieszyna. W XVII w. znajdowała się tu mennica księżnej Elżbiety Lukrecji, później budynek użytkowany był przez jezuitów, by na początku XVIII w. stać się własnością barona Jerzego Fryderyka Bludowskiego, który – przebudowawszy go – umieścił tu swoją miejską rezydencję. Frontowa ściana kamienicy, zwanej od tego czasu także Pałacem Bludowskich, ozdobiona została zachowaną do dzisiaj kamienną tablicą, na której widnieją herby Jerzego Fryderyka Bludowskiego i jego małżonki Joanny Sydonii hrabianki Colonna. Cała fasada, nawiązująca swoją bogatą, stiukową dekoracją do stylu pseudorokokowego, pochodzi z 1902 r., kiedy to gmach dawnej mennicy został po raz kolejny przebudowany.

Dokumentacja projektowa przyszłej siedziby Książnicy Cieszyńskiej przygotowana została w latach 1994-1995. Obejmowała ona komplet projektów określających budowlane i techniczne warunki remontu zabytkowego obiektu, jego przystosowania do funkcji bibliotecznych, a także budowy nowego segmentu, który – połączony z częścią zabytkową – stworzyć miał integralną całość. Jeszcze w tym samym 1995 r. podjęto roboty przygotowawcze do remontu. Polegały one na rozbiórce zrujnowanych przybudówek, zabezpieczeniu i wzmocnieniu konstrukcji nośnej dawnej mennicy oraz przygotowaniu placu budowy. W 1996 r. przystąpiono do zasadniczych prac remontowych, które w ciągu następnego roku zamknięte zostały stanem surowym zabytkowego obiektu. Ich wykonawcą było Przedsiębiorstwo ”Zrembud” z Cieszyna. W 1997 r. zainicjowane zostały prace przy budowie nowego segmentu. Ich generalnym wykonawcą zostało przedsiębiorstwo „Prefabrykat” z Tychów. W ciągu następnych dwóch lat roboty te doprowadziły do osiągnięcia stanu surowego. W 1999 r., dzięki znacznemu dofinansowaniu inwestycji przez Fundację Współpracy Polsko–Niemieckiej, Fundację na Rzecz Nauki Polskiej oraz Generalnego Konserwatora Zabytków, remont historycznej części został zakończony, do etapu końcowego doprowadzono też budowę nowego segmentu, przy czym w odniesieniu do mieszczącego się w nim pionu komunikacyjnego oraz pomieszczeń technologicznych wszystkie prace budowlane i wykończeniowe zostały sfinalizowane. Pozwoliło to na formalne oddanie części obiektu do użytku i wprowadzenie tam jeszcze w 1999 r. większości zbiorów Książnicy. W 2000 r. zamknięto wszystkie roboty wykończeniowe w nowej części gmachu i – po wyposażeniu jej w instalacje podstawowe oraz specjalistyczne – zintegrowano z częścią oddaną do użytku w 1999 r. Odbiór techniczny całego obiektu odbył się 29 grudnia 2000 r. Inwestycję od jej początku aż do zakończenia prowadził Wydział Inwestycji Miejskich Urzędu Miejskiego w Cieszynie.

Poprzez oddanie do użytku nowej siedziby Książnicy Cieszyńskiej urzeczywistnione zostały projekty i postulaty, jakie w Cieszynie zgłaszano od stu z górą lat. Obiekt ów, śmiało łączący w sobie elementy zabytkowej architektury z nowatorskimi rozwiązaniami przestrzennymi i wyposażony w nowoczesną infrastrukturę techniczną, dając zbiorom Książnicy Cieszyńskiej gwarancję przetrwania, pozwala zarazem bibliotece wypełniać rolę wielofunkcyjnego ośrodka naukowego i kulturalnego. W jego obrębie zlokalizowane zostały bowiem nie tylko obszerne, klimatyzowane i odpowiednio chronione (systemy alarmowe i gaśniczy) magazyny biblioteczne oraz wszystkie niezbędne pracownie biblioteczne i konserwatorskie, ale także pomieszczenia związane z obsługą klientów Książnicy, a mianowicie – czytelnie ogólna i zbiorów specjalnych, galeria ekspozycyjna, sala konferencyjna oraz – stanowiący serce obiektu – przeszklony magazyn, w którym w oryginalnym kształcie wyeksponowano najcenniejszą i najstarszą kolekcję wchodzącą w skład zbiorów Książnicy, księgozbiór Leopolda J. Szersznika.